Nou je vraagt het eigenlijk niet aan mij omdat ik in die 6 jaar wel moeheid had

Maar dat was geen vreselijke vermoeidheid, ik ging gewoon stappen enzo hoor
Wat bij mij de trigger was, was denk ik heel simpel de pubertijd. De kinderarts van toen had ook gezegd dat ik er in de pubertijd misschien wel overheen zou groeien. Misschien was er in die tijd nog niet zoveel over bekend dat hij dat zei, ik weet het niet
En inderdaad, toen ik in de pubertijd kwam hielden de klachten op! Ik dacht ook werkelijk dat ik genezen was! Toen ik op mijn 17e weer last kreeg van bloedverlies, duurde het zelfs maanden voordat ik doorhad wat dit wel eens zou kunnen zijn:weetniet:
Tja wat zou verder een trigger kunnen zijn. Als ik puur en alleen naar mezelf kijk, geloof ik niet dat positief denken of een positieve instelling een positief effect kan hebben op je ziekte. Maar misschien geldt dat voor anderen wel hoor!
Ik was echter als kind altijd vrolijk en "dapper" (zo zijn kinderen nou eenmaal, die zijn een stuk dapperder) en toch werden m'n klachten niet minder. Ook later niet, het leek nergens mee samen te hangen bij mij.
En ook als eenmaal je darm eruit is geloof ik niet dat je bent genezen, die ziekte zit nog steeds in je genen, of waar het ook in zit. Net als jij zie ik het als (de meest zware vorm van) symptoombestrijding.
Nouja aan dit antwoord heb je natuurlijk niet zo veel, maar ik vond het wel leuk om even mijn gedachten erop los te laten